Noodweer zet streep door ronde van Zuid Holland

Afgelopen zaterdag stonden wij met 6 man in Den Haag klaar voor de ronde van Zuid Holland. Namens Allinq-Krush-Ijsselstreek stonden aan de start: Rudy Vriend, Alain Broos, Robert Keus, Ivo Verbeek, Danny Kroeze & Gino Vierhouten. Ploegleider Kor Heus was voor de start duidelijk, vandaag gaat iedereen er vol invliegen, liever dat je na 130km geparkeerd staat maar je wel de gehele dag in de voorste waaiers hebt gereden dan wanneer je na 20km klaar bent omdat je te ver van achteren zat.

De koers start zenuwachtig, aangezien er windkracht 6 staat, weet iedere renner aan de start dat je op de eerste rijen van het peloton moet zitten. Vanaf de start zitten Alain & Gino goed voorin, het breekt al enkele keren maar niet echt. Even zijn we met een groepje van 40 los en dan zien we ook Ivo van voren verschijnen. De jongens handhaven zich goed voorin, de eerste 2 groepen komen weer samen en dan komen ook Danny en Rudy gelijk naar het front. Robert heeft de boot helaas gemist, dus gaan we verder met 5 man.

We hebben nu ongeveer 50 minuten koers gehad maar al wel 40 kilometer afgelegd. De wind staat het eerste deel van het parcours schuin van achteren waardoor de snelheden hoog liggen. Even rijden we door een beschut gedeelte, lekker zou je denken en even op adem komen. Maar helaas want wanneer je het dorp weer uitrijdt krijgt de wind weer vrij spel en hier zitten wij als team te ver van achteren. Alain en Gino proberen nog aan te haken bij de eerste waaier maar wanneer Gino tot 3 keer toe in de berm wordt gewaaid (gewaaid ja echt, de wind is steeds harder gaan blazen) moet hij de 1e groep en daarna gelijk ook de 2e groep laten gaan. De 2e groep met daarin Rudy, Danny & Ivo draait goed rond maar met de harde wind worden de groepen steeds opnieuw uitgedund en gaan we in korte tijd van 2 waaiers naar 4 waaiers en nog een hele rits renners die ergens tussen deze groepen zwemmen.
Gino zit in de 4e waaier en zoekt contact met de ploegleidersauto ‘’ Dit slaat nergens meer op, ik ben al 3 keer van de weg afgewaaid.’’ Niet veel later kan Gino de strijd niet winnen van de wind en belandde nogmaals in de berm. Hoe het verder gaat in de koers zal hij pas enkele uren later weten.

Gino zijn verhaal van de dag
Op het moment dat ik meerdere keren van de weg werd geblazen was ik er helemaal klaar mee, mede doordat ik niet meer kon strijden in de voorste groepen. Samen met een groepje keren we om, we moeten toch echt terug naar Den Haag namelijk. Korte tijd geleden was ik nog met een groepje, nu ben ik plots alleen. Nouja het zal wel, ik ben toch chagrijnig want ik ben gelost omdat ik te ver zat en de wind niet kon handelen, diezelfde wind die andere wel konden hebben. Na enkele kilometers richting Den Haag zit ik te balen, het gaat steeds harder waaien en regenen. Dwars door een weiland rij ik terug in de goede richting, denk ik. Schuin op de fiets, hangend tegen de wind in en vloekend tegen mezelf met hagel en regen die het ijskoud maken. Had ik nu maar mn telefoon meegenomen in koers dan kon ik iemand bellen en hopen dat ik word opgehaald maar helaas, ik heb niks bij me dus ik moet door.

Na ongeveer 30 minuten in mijn korte broek en shirt met armstukken begint het steeds kouder te worden en harder te gaan regenen. Mijn handen doen meer en meer pijn en remmen wordt moeilijker. Ergens in een dorp moet ik 2 keer stoppen voor een stoplicht terwijl ik daar sta word ik bijna omver geblazen terwijl het water maar uit de lucht blijft komen. Dit blijkt het breekpunt, nu heb ik het écht koud.

Weer 10 minuten later slaat de kou nog meer toe, helemaal doorweekt, zonder handschoenen, overschoenen, beenstukken of regenjack, maar vooral de kou, het fietsen is geen fietsen meer maar ik zit op een fiets en doe iets wat lijkt op fietsen. Remmen en sturen gaat steeds moeizamer en als de druppel die de emmer doet overlopen is het bord: Den Haag 17.

Een tankstation, daar kan ik opwarmen. Ik ben nog niet binnen en de medewerkster van het tankstation komt gelijk naar me toe en zet me naast het koffieapparaat neer in de hoek van de winkel. Ze vraagt of alles goed is, ik reageer ‘ja al leen e e e een beetje k k k koud’. Ze pakt een emmer met koud water en doet mijn handen erin, het water voelt warm voor mijn handen. Na 20 minuten zitten en bibberen oppert de vrouw waarom ik niet naar huis ga om even warm te douchen? Dat vond ik best een goed idee ja maar toen ik haar vertelde dat ik naar Kijkduin moest, kwam de reactie: Oh maar dat is nog zeker 20km. Normaal geen probleem maar in deze toestand met deze wind pal tegen ga ik daar zeker een uur over doen.

Op het moment dat ik weer een beetje in normale toestand begin te komen besef ik me dat ik toch echt terug moet naar Kijkduin want niemand weet waar ik ben en ze zullen wel aan t wachten zijn. Ik spring weer op mijn fiets en ga zo snel als ik kan naar het station in het dorp, de trein naar Den Haag. Volgens mij ben ik nog nooit door zoveel mensen raar aangekeken op 1 middag maar dat ter zijde. Gelukkig is er geen conducteur langs gekomen die me een boete geeft want ja hoe had ik een kaartje moeten kopen, met repen en gelletjes?   

Eenmaal op Den Haag station, nog steeds bibberend en doorweekt. Staan er 3 NS medewerkers die zien dat ik iets aan het zoeken ben ‘Kunnen we je ergens mee helpen? – Ja, ik moet naar Kijkduin, welke kant is dat op? – Kijkduin? Dat is nog wel een kilometer of 8 vanaf hier. Je kunt wel een kaartje kopen en tram 3 pakken. – Dat kaartje kopen wordt lastig maar die tram 3 naar Kijkduin staat me wel aan!

Na een kwartier in de tram zie ik dat we over de randweg rijden, ik zie een BP tankstation, die zag ik vanochtend ook! Snel spring ik de tram uit met mijn fiets aan de hand. Goede keuze, het is vanaf hier nog 200 meter naar de parkeerplaats! Ik kom aanfietsen en niemand kijkt verbaasd, er zijn ook veel meer mensen dan ik had verwacht, de ploegleidersauto’s staan er ook al. Ik snap er niks van, de koers blijkt te zijn afgelast vanwege het noodweer, harde regen en wind...

Foto's zijn terug te vinden op deze pagina